Benim kusagim, Atatürk'ün o güzelim ögretmenlerinin yetistirdigi çok özel ve sansli bir kusak. Beynimiz, gönlümüz Cumhuriyet coskusuyla, yurt ve insan sevgisiyle dolu dolu ögrencilerdik. Düsüncelerimizde, bizlere birileri tarafindan ögretilmemis, kendiliginden olusmus bir slogan. "Önce yurdum, ulusum, sonra ailem, sonra ben." Elbette Cumhuriyet'in ne oldugunu, önemini, degerini bilmiyorduk. Ama, önce bunlarin Sevgi'si ögretildi bizlere, Bilinci adim adim kendiliginden geldi. Evlerde ailelerimiz, okullarda ögretmenlerimiz, Cumhuriyet'in kurucusu Atatürk'ü, O'nun en yakin silah arkadasi Ismet Inönü'yü öylesine anlattilar ki bizlere. Atatürk ve Inönü örnegin benim için Insan Degil, Insan Üstü, Tanrisal varliklardi. Onlar bizi yaptiklarimizi yapamazlar. Yani Yemezler - Içmezler - Yatmazlar - Kalkmazlar - Uyumazlar - Kavga Etmezler vb. Ortaokul 1. siniftayken bir gün olmadik bir soru geldi aklima... "Atatürk ve Inönü, tuvalete giderler mi?" Inanin bütün bedenimi ates basti, tirnaklarima kadar kizardim. Önce ellerimle yüzüme kapadim, sonra kendime bir tokat attim ve kendimi azarladim. "Terbiyesizzz..." Onlarinda, Insan olduklarini anladigim zaman, o günkü aklima güldüm. Iste ben, günümüze kadar gelen bu insanlarin onuyla da bazilari, inanilmaz anilar yasadim. Elbette meslegimin getirdigi sansla... Ve elbette, bir zamanlarin, sözlü - görüntülü Tek yayin organi olan TRT'nin sagladigi ayricaliklarla.
Menü
Sepete Ekle
