Ölümlülük, dünya üzerindeki her seyi degistirebilecegi ve kendine uyarlayabilecegi inancindan beslenen insanoglunun en büyük yenilgisidir. "Ölümsüz eserler" vermek yoluyla, bedeninin ölümlülügünü düsüncenin ölümsüzlügüyle alt etme çabasi, insanin ölümlülük karsisindaki en masum çabalarindandir; tarih, yönetici siniflarin adlarini ölümsüzler listesine yazdirmak için yaptigi fetihlerin kaydidir. Dünya yüzündeki savaslar, Yahudi soykirimi, etnik "temizlik " hareketlerinin tümü, ölümlülügün kaynagi olarak görülen "kirliligi" kan akitarak ortadan kaldirmak ve böylece ölümsüzlüge yaklasmak için yapilmis katliamlardir. Saglik alanindaki bütün "gelismeler", hastaliklara karsi alinan önlemler, spor yapmak, beslenme rejimleri, hijyen saplantisi... Bunlarin hepsi, modernitenin basa çikamadigi ölümlülügün yapisini sökerek onu bas edilebilir parçalara ayirma stratejisinin ögeleridir. Modernite, ölümü tecrit etmis, mezarliklari ve cenaze törenlerini günlük yasamin uzagina tasimis, adeta kisisel bir suça dönüstürmüstü: Nedensiz ölüm yoktur; ölen, ya sigara içtigi için, ya spor yapmadigi için, ya hastaliklara karsi gerekli önlemleri almadigi için, ya da karsidan karsiya geçerken sagina soluna bakmadigi için, vb. ölmüstür. Suçludur! Yasami sürekli bir tiyatro sahnesine dönsütüren postmodernite ise, ölümü haber bültenlerinde bir sonraki habere kadar akilda kalacak bir olaya dönüstürür: ölümsüzlük, televizyon ekranlarinda birkaç saniye görünerek söhret olmakta yatar. Ölüm, yasamin nihai olarak sona erisi degil, söhretin zirvesinden düsüp ortadan kaybolmak demektir. Ortadan kaybolma, ölümlülük karsisinda postmodernitenin yasam stratejisidir.
Menü
Sepete Ekle
