Nefha

“A^dem’i kısmen yoldan c¸ıkaracag?ım derken kendi tastamam
yoldan c¸ıkmıs¸, rezil ru¨sva^ olmus¸, sefil zelil olmus¸, kelek kepaze
olmus¸, permeperis¸an olmus¸, ru¨tbesi tenzil edilip na^r-ı semumdan
mu¨rekkep bir cin olmus¸, tekrar tenzil edilip isli pisli bir S¸eytan
olmus¸, ba^tılda ısrar edince bir daha tenzil edilip I?blis olmus¸, hazır
olmus¸ken A^dem’i de ig?fa^l edip kendine benzetmis¸, onunla birlikte
Cennet’ten sepetlenmis¸ti.”
İsrafil’in o¨lu¨ kalplere can veren nefesi, yani Nefha...
Bu romanda s¸eytanın hika^yesine can veriyor.
Sezgin Kaymaz, s¸eytanın “diyalektig?ini” anlatıyor.
Ve meleklerin dramını – zira cennette de hayat zor! Bu aynı
zamanda insanın kibriyle, hevesleriyle, kabiliyetleriyle, acizlikleriyle
yas¸adıg?ı git gellerin, inis¸ c¸ıkıs¸ların, s¸as¸kınlıkların hika^yesi. Neticede,
bilinmezlig?in hika^yesi.
Akıl sır ermez – ama bir yandan da bildik insan hali... U¨rpertili - ama
yine de s¸en s¸atır... Ezeli-ebedi ve o¨lu¨msu¨z olanın kudreti, korkusu –
ve adeta ezeli^-ebedi^ bir fanilik nes¸esi...