Beyaz Diş

Kara ladin ağacı ormanı, donmuş nehrin iki yakasında da kaşlarını çatıyordu. Yeni esen rüzgarın etkisiyle ağaçların üstündeki beyaz kar örtüsü dökülmüş, siyah ve uğursuz ağaçlar, zayıflayan ışığın altında birbirleri üzerine eğilmişlerdi. Büyük bir sessizlik, diyarı sarmıştı. Diyarın kendisi ıssız, cansız, hareketsizdi; o kadar yalnız ve soğuktu ki diyarın ruhu, üzgün bile denemezdi.

Sanki diyarda bir kahkaha geziyordu; öyle bir kahkaha ki, bütün üzüntülerden daha korkunç; öyle bir kahkaha ki, Sfenks’in gülümsemesi kadar neşesiz, öyle bir kahkaha ki, buz kadar soğuk ve hatasızlık kadar acımasız… Hayatın amaçsızlığına ve yaşama çabasına atılan ustaca ve bulaşıcı olmayan sonsuz bir kahkahaydı. Yabandı; vahşi, donmuş kalpli kuzeyin yabanıydı.