S sesinin hayraniyim. Siir siddettir. Ama siddete karsi siddettir. Kendiliginden degil. Bir karsi koyucu olarak çikar siirin bu yönü. Kaçinilmaz derecede gerekli bir haldir o zaman siddet. Kullanilmamasi düsünülemez.Öyle durumlarda harfler dilden dökülürken, egri bügrü çikar. Fakat hafakanlara maruz kalan sairin ruhu onlari öyle bir kaliba sokar ki, sonra, bakiniz ne olmus; derbeder, beyhude, serkes bir evren, ayni hizadadir, sizi çagirir. Siir siddettir elbet. Fakat neye, kime karsi? Karsidaki nedir, kimdir? Asil buna bakmalidir. "Siir" diyordu Siirin Saati'nde John Berger, "kanayan yaraya seslenir." Zulümlerin hüküm sürdügü cografyalarda hangi çagrisimlari tasimaz ki siir?.. Basta, önüne geçilmez bir karsi koyma araci... Ölümsüz bir dirilis cevheri... Ayakta kalabilme hamlesinin tutanagi... Derin bir iç sizisi... Durmaksizin süren kanama... O topraklarin siirini, uygarlik numarasina yatan dünyanin aydinlarina, medyasina, tarihçilerine, kipirtisizca taniklik yapanlarina, kayit tutucularina atilan bir samar olarak da okuyabilirsiniz. Siir, 21. Yüzyila talihsiz adimlarla girdi. Gerçi, önceki yüzyila veda edisi de pek sansli sayilmazdi. Dünya denen kütlenin degisik mekânlarinda, nasil da kötü bir kaderi yasiyordu siir...(Tanitim Bülteninden)
Menü
Sepete Ekle
