Kendini tüm şairlerle "akraba" sayan yücegönüllü bir şairin, kendini, hayatın görünen-görünmeyen tüm nesneleriyle eşitleyen kardeşçe yücegönüllülüğünün sessiz şarkısı: Düşündün konumunu ölümün. Küpün, piramidin, silindirin. Yanlış olan nesne yok. Şeylerin en iyisi sudur. Bir akşam gördüğü yerleri anlattı bana. Gölgesiyle bıraktım suyu. Sonluyu, kurcalamalı. Ağaçlar koysun adımı.
Menü
Sepete Ekle
