1980’li yillarda Türkiye’de gelisen kadin hareketi, 1990’lara gelindiginde etkilerini sendikal dünyada da göstermeye basladi. Bu dönemde, gerek uluslararasi alanda kadinlar adina sendikalarda gündeme gelen reform hareketleri, gerekse ülkemizdeki kadin hareketi; kadinin sendikada kendi çikarlarini korumak üzere örgütlenmesi ve sesini duyurmasi yönünde etki yaratti. Ancak ülkemizde kadinlarin ücretli istihdama katilim oranlarinin düsüklügü, genellikle sendikalasmanin güç oldugu isyerlerinde ve çalisma biçimlerinde istihdam edilmeleri, sendikalara üye kadin sayisinin çok düsük kalmasina yol açmaktadir. Bunun disinda aile sorumluluklarinin kadinlarin sirtinda olmasi, sendikalarin erkek üyelerin katilimina uygun bir yapi tasimalari ve sendika yöneticilerinin bu yapininin degisimi konusunda yeterli bir çaba içinde olmamalari, kadinlarin sendikal katiliminin artmasini büyük ölçüde zorlastirmaktadir. Sendika ve kadin henüz bütünlesememistir ve kadin üyeler sendika yönetimlerinde parmakla sayilacak kadar azdirlar; ama her gelismede oldugu gibi kadinlarin sendikal faaliyetinde de öncüler vardir. Çogunlukla kadin komitesi üyesi, isçi temsilcisi ve sube yönetim kurullarinda amatör sendikaci olarak görev yapan bu kadinlar, sendikal degisimin de müjdecisidirler. Arastirmanin amaci sendikali kadin kitlesinin gerçek öncüleri olan bu kadinlarin kimliklerinin belirlenmesi, onlari sendikal faaliyete iten nedenlerin irdelenmesi, sendikal faaliyete ve sendikalarda esitlik konularina iliskin görüslerinin saptanmasi ve bu saptamalarla sendikalarda gelistirilmesi gereken esitlik politikalarina isik tutulmasidir. (Arka Kapak)
Menü
Sepete Ekle
