Kasvetin, acinin ve ölümün Türkiye'nin üzerine karabasan gibi çöktügü bir dönemi anlatiyor Segâh Makami. 12 Eylül darbesinin sol-sosyalist hareketleri tasfiye ettigi, devrimci umutlarin yerini hayal kirikliklarina biraktigi bir dönemden sonrasini anlatiyor roman: Hayatta kalanlarin, yaralarla incinip kirilanlarin dönemi. Ama bir "yenilgi" romani degil Segâh Makami. Kaybolan umutlari yeniden diriltmek için "her seye ragmen" mücadelede israr etmek, toparlanmak, kimildamak için harcanan çabanin erdemine isaret ediliyor akip giden sayfalarda. Mücadelenin yasanan yiginla aciya ragmen sürdürülmesi, ama nasil? Okura "ask" cevabini veriyor roman. Ölümün ve acinin panzehiri olan "ask," Segâh Makami'nda bilinen tarzlardan farkli olarak isleniyor ama: Yaraya deva, arzuya istikamet, tene can, hayata anlam, ekmege katik, ruha nefes olan, mücadeleye yakit olan ask. Bu dünyadan geçip giden devrimcilerin kentlerin kuytularinda, kalabalik caddelerinde, hapishanelerinde, eylem alanlarinda, gecekondu mahallelerindeki trajedileri askin suyunda yakinarak resmediliyor. Büyük heyecanlar büyük sevdalarla birlikte yol aliyor. Askin imkânsizligina imkânlar araniyor, vuslat anlari bambaska anlamlarla deger kazaniyor. Yenilgi tohumlarini asmanin, hayat ve devrim israrinda "kalinan yerden baslamanin" umudu isleniyor. Yeniden baslamanin sancili hazzi, Segâh Makami'nin narin dokusunu olusturuyor...(Tanitim Bülteninden)
Menü
Sepete Ekle
