“Nekrasov, daha yasaminin basinda yaralanmis bir kalptir; onun bu hiçbir zaman kapanmayan yarasi, sonraki bütün yasami boyunca tutkularinin, çile dolu siirinin baslangici ve kaynagi oldu.”FYODOR DOSTOYEVSKI“Puskin ve Lermontov’dan daha büyüktür” denilen, cenazesinde Dostoyevski’nin bir konusma yaptigi büyük Rus sairi Nekrasov’un basyapiti olan Rusya’da Kimler Iyi Yasar, Rus edebiyatinin “Memleketimden Insan Manzaralari”dir. Puskin’in “Rus yasantisinin ansiklopedisi” olarak nitelenen Yevgeniy Onegin’i gibi, Nekrasov’un yapiti da 19. yüzyil Rus halk yasantisinin ansiklopedisi sayilabilir. Bir grup mujigin Rusya’da kimlerin mutlu yasadigi sorusunun pesine takilarak yanit arama serüvenleri içinde, dönemin Rus toplumsal yasaminin panoramasinin yani sira, köleci sistemin insan davranislarindaki insanlikdisi yansimalarini da, kölelik ruhunu siddetle reddederek baskaldiran insani da görürüz.Rus siirine taze bir soluk getiren Nekrasov, keskin toplumsal çeliskiler girdabinda siirin bir monolog ya da hüzünlü mirildanma olmayip, özgürlük ve adalet arayisindaki halk kitlelerinin elinde bir bayrak olabilecegini göstermistir. Ezilenlerin, asagilananlarin bütün umutlari ve zaferleri de bu duygularda, bu dizelerde ete kemige bürünür. Varliklari dogrudan çarlik rejimine bagli pomesçikler (toprak agalari), ikiyüzlü liberaller, rüsvetçi memurlar, tefeciler, usaklar, yeni türeyen burjuvalar, din simsari papazlar; kisacasi, düzenin kaymagini yiyenler ve onlarin çanak yalayicilari, Nekrasov’un yapitinda bir resmî geçitte gibidirler. Nekrasov’un siiri, bu anlamda Mayakovski siirinin de habercisidir.
Menü
Sepete Ekle
