İnsanlar arasından birisini seçip onlara peygamber olarak gönderme, Cenâb-ı Hakk'ın değişmeyen bir âdetidir. Bu, tâ ilk insan topluluklarından başlayıp mîlâdî 610 yılına kadar devâm edegelen İlâhî bir uygulamadır. Böylece insanlığa peygamber gönderme işi, son peygamber olan ve Ahir Zaman Peygamberi diye tanınan Muhammed Aleyhisselâm’a kadar sürdürülmüştür.
Artık bir daha peygamber gönderilmeyecek olması, bundan böyle insanlığın peygambere ihtiyâcı kalmadığı anlamına gelmemektedir. Diğer peygamberlerden farklı olarak, Son Peygamber hayatta iken, bir yandan İlâhî Kitâb'ı oluşturan vahiylerin yazı ve ezber yoluyla koruma altına alınmasıyle, bir yandan da Hazreti Peygamber'in her söz ve davranışının muhâfazası yolunda âzamî titizliğin gösterilmesiyle, insanlığın peygambersiz geçen günlerini peygamberli kılmanın zemîni hazırlanmış olmaktadır. Kitap ve Sünnet diye adlandırılan bu iki mîras, insanlığa yeterli mânevî sermâyeyi temin edebilecek durumdadır.
Peygamber Efendimiz'in ön plâna çıkarılması gereken yönlerinden birisi de O'nun beşerî yönüdür. Zîrâ O, ancak bu yönüyle diğer insanlara örnek olmaktadır. Sıradan bir Müslümanın günlük hayâtında ve ömür boyu yaşayışında Hazreti Peygamber’e uymaya çalıştığı hususlar vardır: Yeme içme, oturup kalkma, yatıp uyuma, gülüp ağlama, sevinip üzülme... âdâbı ve insanca davranış üslûbu denilebilecek bilcümle ahlâk kuralları, bu beşerî hayâtın unsurlarını oluşturmaktadır. İşte Peygamber Efendimiz'in bu yönünü sistemleştiren İslâm âlimleri, "Şemâil" adı altında bir ilim dalı geliştirmişlerdir. Elinizdeki bu çalışma da Peygamber Efendimiz'in bu beşerî yönünü ele alıp işlemektedir.
Sevgili "Peygamberimiz'in Şemâili"ni sunmaktan Damla Yayınevi iftihar eder...
Menü
Sepete Ekle
