“Canim annecigim, babama sakin Mevlevi dervisi oldugumu söyleme; o beni hâlâ pizzacida hamurkâr zannetsin daha iyi; Mevlevîlik kim biz kim annecigim; vaktiyle bunlar derli toplu, efendi, tahsilli, kibar adamlarmis. Geçenlerde bir kitapta okudum, eskiden dervisler öyle “ha“ deyince bizim gibi dönmeye baslamazlarmis, uzun bir merasimi var bu isin. Aslina bakarsan bazen dönerken heyecana kapilip güzel seyler hissetmiyor degilim fakat genellikle utaniyorum bir tanidik çikar diye, o zaman gözlerimi kapatiyorum. Hani dügüncülük, sarkicilik olsa neyse... Bu bir dinî törenmis aslinda anne, hattâ âyin diyorlar. Simdi babam benim âyine katildigimi, hattâ bu isten para kazandigimi duysa yüregine iner. Hâsili kelâm içime bir türlü sinmiyor. Necdet’e kalsa, “Oglum isin püf noktasini kaptim; gel beraber kendi ekibimizi kuralim,“ filan diyor ama ben bu sektörde durmam artik. O yüzden hâtira resmi bile çektirmiyorum. Ilerde birilerinin eline geçerse ne derim sonra...“(Tanitim Bülteninden)
Menü
Sepete Ekle
