“En az 16 saat ders yükü, kart basma, projeler, danismanliklar… burada hem sekreterlik yapiyoruz, hem memurluk yapiyoruz…
hem de bir kolej ögretmeni gibi olabildigince çok derse giriyoruz Arastirmaya zaman kalmiyor. (...) Yaratici projelerime maddi manevi destek alamiyorum.”
“Ümit ediyorum doçentlikten sonra biraz rahatlayacagim. Alistim yani bu sartlara. (…) Depresyona girecek kadar degil... Birkaç saat, bir gün sürüyor belki. Öyle beni fiziksel olarak hasta edecek, bunaltacak, moralimi bozacak, aglatacak boyutlara ulasmiyor, ama... hani okuyoruz duyuyoruz ya oraya gelebilir diye o yüzden söyledim.”Akademisyenlik, “sözde” saygin bir meslek; akademisyenlige adim atanlar, hem bu sayginligin, hem de kendi entelektüel ilgilerinin pesinden gidiyorlar. “Gönüllü bir çilecilik ve adanmislikla” giriyorlar bu yola. Ancak akademik “is”te, agir bir emek sömürüsü ve güvencesizlik var. Çalisanlari manen de kemiren, hiçlesme duygusuna gark eden bir emek süreci var.
Asli Vatansever ve Meral Gezici Yalçin, “sözde” vakif üniversitelerinde doruga varan bu prekarizasyon sürecini inceliyorlar. Ayrintili tasvirlerle, kapsamli görüsmelere dayanarak ve analitik bir bakisla… Alisma, umursamama, kabullenme mekanizmalarini, sinif bilincinin ve örgütlenmenin önündeki engelleri de mercek altina alarak…
Menü
Sepete Ekle
