Türkiye’nin modernlesme sürecini, çatismaci projelere sahip toplumsal kesimlerin "farkliliklarini" öne çikararak okumak son derece yaygin bir egilimdir. Bu çatismanin ana ekseni müphem bir çagdaslik vurgusuna dayandirilan "modernlik" ve onun karsisinda konumlanan "degismez gelenek" olarak belirir. Muhafazakârlik ve milliyetçiligin diger siyasal ideolojilerle kesismeleri, onlarla hemhâl olmalari bu analizlerde ihmal edilir. Yüksel Taskin, Milliyetçi Muhafazakâr Entelijansiya’da modernlesmenin asil tasiyicisi olarak öne çikan, kültürel eliti temsil eden, kültürel dönüsümü kontrolü altinda tutan "aydinlar"a karsi konumlanmis görünen milliyetçi muhafazakâr "entelijansiya"yi, cumhuriyetin "asli" kültür yapicilarina benzerlikleri üzerinden okumayi öneriyor. Kendilerini cumhuriyetin modernlesme projesinden dislanmis hisseden, bu çerçevenin belirledigi siyasal ve sosyal güçten nasiplenemediklerini düsünen muhafazakâr milliyetçi entelijansiyanin toplumsal rollerini, siyasal mevzilenmelerini, kendilerine has kültür(leme) projelerini ele aliyor. Merkez sag gelenegin içinde kümelenen, siyasal gücünü buradan devsiren ve bu güçle “milli kültür”ün yeniden insasina ve ihyasina yönelen bu toplumsal katmanin, tarihsel yönelimlerini arastiriyor. Turgut Özal’la ivme kazanan yeni-sag dönüsümlerin, kapitalizmle eklemlenme süreçlerinin ve kültürel alandaki savrulmalarin karsisinda milliyetçi muhafazakâr entelijansiyanin verdigi tepkileri inceliyor. Taskin, bu dönemin milliyetçi muhafazakârlik açisindan ciddi bir kirilma dönemi oldugundan hareketle, Türkiye saginin izleyen süreçteki degisimlerine ve bunlarin halen yasanmakta olan sonuçlarina egiliyor. Erol Güngör, Mehmet Kaplan, Ahmet Kabakli, Taha Akyol ve Türkiye Günlügü dergisi bu çalismanin odak noktalarini olusturuyor. Yüksel Taskin, kendi modernlesme versiyonlarini devletçiligin çesitli renkleriyle donatan bir siyasal projenin izlerini sürüyor.
Menü
Sepete Ekle
