Nesne söz konusu olduğunda, onu içinde bulunduğumuz şartlardan ve durumlardan yalıtarak du¨şu¨nu¨r ve bu yaklaşımı nesnel buluruz. Bu yaklaşımla bulduğumuz “şey” de nesnedir. Fakat ko-nu derinleştiğinde nesne nesnelliğini koruyamaz ve bu seviyede ilerlemez. İnsan, bildiği, bilip unuttuğu şeyleri, hatta bilmekle hiç ilişkili olmayan fakat insanla ilişkili şeyleri tek bir yere yığar. Bilmek, belki o yığının du¨zenlenmesi konusunda ya da o yığının du¨zenli yerlerinde işe yarayabilir. Nereye koyduğunu bilmese de “Oraya” koyar, ne ile koyduğunu bilmese de “O” ile koymuş olur. Fakat burada tuhaf olan hepsini ayrım gözetmeksizin tek bir yere koymasıdır. Hepsinin topluca ve her birinin tek tek özellikleri “orası” olan ortamın bulanıklığına, hepsi aynı bulanıklığa karışır. Can-lıyı cansızı, insanı nesneyi, ölu¨yu¨ diriyi ayrım gözetmeden bir tek “o” ile aynı yerde toplar. Orası bir Lahit’tir. Ölu¨ doğuran, canlı gömen bir Lahit. Bu¨tu¨n kategorilerin ötesinde, hepsini içeren, hep-sini icat eden “o”dur. Bu¨tu¨n renklerin ortak bulanıklığı oranın ruhudur.
Menü
Sepete Ekle
