Japonya ve Türkiye genellikle modernlesme/kalkinma tartismalarinin iki kutbu olarak ele alinir. 1960’lardan
günümüze uzanan bu kisir tartismanin, genel geçer bakislarin disina çikabildigini söylemek çok zor. Selçuk Esenbel Japon
Modernlesmesi ve Osmanli’da, konuyu Japonya tarihi baglamina yerlestirerek bambaska bir perspektif sunuyor. Japonya tarihini
Tokugawa ve Meiji dönemlerinin degisim dinamikleri çerçevesinde ele aliyor. Modernlesme “ihtiyacinin” uzun dönemlere yayilan
nedenlerini, sorunlarini ve en önemlisi toplumsal reflekslerde nasil yer buldugunu tartisiyor. Japonya tarihini bir bütün olarak
ele alirken, kopuslarin ve sürekliliklerin topluma etkilerini hesaba katiyor. Direnis ve uyum noktalarina isaret ettigi kadar, “modernlik” tartismasinin kisitlarina da dikkat çekiyor. Japonya-Osmanli/Türkiye
tartismasini ise, modernlesme karsisindaki en önemli sinavlarini 19. yüzyilda vermis bu iki ülkenin, Orta Asya ve Islam dünyasi üzerindeki diplomatik mücadeleleri alaninda mercek altina aliyor. Iki ülkenin milliyetçilik, imparatorluk, emperyal siyaset ve “dünya gücü” olma arzularinin kesisme ve çatisma noktalarina dikkat çekiyor. Japonya tarihi üzerine kapsamli bir eser niteligi tasiyan Japon Modernlesmesi ve Osmanli ayni zamanda istihbarat raporlarinin ve anilarin izinde, Orta Asya’da milliyetçiligin etkisinde biçimlenen Japonya-Osmanli çekismesinin nabzini tutuyor.
Menü
Sepete Ekle
