İstanbul Karaim Cemaati

“Karaimlik azınlık içinde azınlık bir grup. Azınlık olmanın her türlü sıkıntısını
yaşamışlar, ayrıca Yahudi cemaati tarafından da azınlık olarak görülmüşlerdir.
Zor bir hayatları oldu her zaman.”
Musevilik tarihinin en içe kapalı ve en kadim topluluklarından biri olan
Karaim varoluşu, din bilimcilerince geliştirilen Talmudist/Rabbani Yahudiliği
reddederek, sadece Tevrat’ı mevcudiyetinin temeline koyan bir inanç
topluluğudur. İstanbul’da yaklaşık iki bin yıllık bir geçmişe sahip olan
Karailer, bu kentte hep çok az sayıda mensupla var oldular.
Banu Yılmaz Kolankaya’nın, daha önce antropolojik açıdan ele alınmamış
olan İstanbul Karaim Cemaati’ni incelediği kitap, kendilerini Tevrat’ın kadim
takipçileri olarak tanımlayan ve bugün İstanbul’da sayısı elli kişiyi geçmeyen
bu cemaatin üyeleriyle yaptığı görüşmelere dayanıyor. Ortadoğu’dan
göç edenlerin, Sefarad, Kırım ve Rum kültürlerinin yanında bazı Türk ve
İslâm geleneklerinin de izini taşıyorlar. Kırım ve başka ülkelerdeki Karaim
topluluklarıyla arasında dil, âdetler ve tören gelenekleri açısından önemli
farklar olan İstanbul Karaileri, geride kalan az sayıda cemaat üyesinin ifade
ettiği gibi belki “son demlerini yaşıyor”.
“Tıpkı yaşadığı kentin kendisi gibi, İstanbul Karaimliği’ni de tek bir varoluşla,
tek bir kimlik ve tek tip bir inançla tanımlamaya çalışmak, bu topluluğa
büyük haksızlık olacaktır. İstanbul Karaim Cemaati tüm renkleriyle,
İstanbul’un kendisi gibi kadim, çoksesli, değişen ve dönüşen bir kültür
grubu olarak son temsilcileriyle karşımızda duruyor.”