Hobsbawm, bu üçüncü ve son kitabiyla, uzun sürmüs ondokuzuncu yüzyilin tarihine noktayi koymaktadir. Burjuvazi tarafindan burjuvazi için yaratilmis bir çagi sona erdiren 1914 yilinin yarattigi asilmasi olanaksiz uçurumun karsi tarafindan bakildiginda, bati dünyasinda benzersiz bir baris çagini temsil eden Imparatorluk Çagi, üst ve orta siniflar açisindan bir belle epoque, bir kayip cennettir. Öte yandan, ayni ölçüde benzersiz bir dünya savaslari çagina yol açan bu dönem, Lenin’den Roosevelt’e, Keynes’ten Adenauer’a kadar yirminci yüzyilin sekillenmesinde büyük paylari olan simalarin yetistigi, yüzyilimizin en azindan üçte ikilik bölümüne damgasini vuran, bugün bile hala bir parçamizi olusturan bir alacakaranlik kusagidir. Yirminci yüzyilin sonuna niteligini veren pek çok olgunun kökeni, Birinci Dünya Savasi’ndan önceki son otuz yilda yatmaktadir. Dolayisiyla Imparatorluk Çagi (1875-1914) mitlerden arindirilmayi beklemektedir. Imparatorluk Çagi’nin temel örüntüsü, burjuva liberal toplumun, zirveye yaklastikça “esrarengiz ölümü“ne, gelismesinde içkin olarak var olan çeliskilerin kurbani olmaya dogru ilerlemesidir. Bu çag, burjuvazi için derin bir kimlik bunalimi ve dönüsüm çagidir. (Arka Kapak)
Menü
Sepete Ekle
