Günlerimi küçük bir sahilde geçiriyorum. Etraf kitaplarla ve kuşlarla çevrili. Dünya artık bir bahçe ve gelgitler piyanomu ıslatarak acıtıyor ama piyanom hayal kurmaya ve nefes almaya devam ediyor. 9. Senfoni’yi dinliyorum.
Beethoven dünyayı 9 günde yarattı, dolayısıyla dünyanın bir sonu olması mümkün değil.
Tijuca Ormanı’nda bir uğultu duyuluyor. Birisi hayatını mı kaybetti yoksa bu bir yüzyılın iç çekişi miydi? Yeniden doğuşa dair yeni bir haber yok. Mozart bile öldüyse bu dünyayı terk etmemek için kim, tek bir neden öne sürebilir ki?
Hepimiz pandemide öldük. Her birimiz kendi tarzımızda. Bu tarz, kim olduğumuzun bir parçası. Bir nesil. Ölüler parçalarını topluyor. Ve ölüler! Yaşayanları gömenler oldu.
Bizler, bir yazar arayan kişileriz.
Menü
Sepete Ekle
