Demiryolu Çocukları

Onlar üç kardeşlerdi. Annelerine en çok yardım eden büyükleri olan ablaları Roberta idi. Ortanca kardeş Peter’in hayali, büyüdüğünde mühendis olmaktı. En küçükleri Phyllis ise iyi kalpliliği ile bilinirdi.

Aslında demiryolu çocukları değildi onlar. Ara sıra seyahat için trene binerlerdi. Oldukça güzel ve görkemli bir evleri vardı. Maddi olarak durumları da gayet iyiydi. Anneleri tüm çocukları ile ayrı ayrı ilgilenir, onlara kitap okur, lezzetli kurabiyeler hazırlar hep birlikte eğlenirlerdi. Anneleri vaktinin büyük bölümünü çocuklarına ayırırdı ama bazen de hikayeler yazardı.

Şanslı bu üç çocuk, her istediklerine sahiplerdi. Güzel giysileri vardı. Şöminelerinde evlerini sıcacık ısıtan gürül gürül bir ateş yanardı. Özel odalarının duvarlarına süslü kâğıtlar yapıştırılmıştı. Üstelik pek çok oyuncağa sahiplerdi. Neşeli bir dadıları ve James adını verdikleri oldukça sevimli bir de köpekleri vardı. Babaları eşsiz sayılacak bir adamdı. Onlara hiç kızmaz, başkasının hakkını yemez ve çocuklarıyla oynamaktan büyük keyif alırdı. Onlarla oyun oynamak istemediği zamanlarda da mutlaka makul bir nedeni olurdu. Bu nedeni de çocuklarına çok ilginç ve komik bir şekilde anlatırdı. Onlar da babalarını anlar ve ona hak verirlerdi.