Felsefenin elmasi Joseph Jacotot'nun basina düsmüstür: 1818'de sürgünde bir devrimci olan Jacotot Belçika'da Fransiz edebiyati okutmani olarak yari-zamanli bir is bulur. Tek kelime Fransizca bilmeyen Flamanlara, kendisi de tek kelime Flamanca bilmedigi halde hocalik etmek zorundadir... Ikidilli bir Fénelon baskisi kosar imdadina; "ögrencileri"nin kendi kendilerine Fransizca ve Telemak'i ögrenmelerine kilavuzluk eder. Insanin bilmedigini de ögretebilecegini gösteren bu tuhaf deneyin sezdirdigi kaçinilmaz sonucu anlamakta hiç gecikmez Jacotot: Bilen ile bilmeyenin, ögreten ile ögrenenin, kol emekçisi ile zihin emekçisinin, kisacasi zekâlarin esitligi.Bu sasirtici hikâyeyi ve Jacotot'nun felsefesini anlatan Jacques Rancière hem egitim üzerine çok özgün bir düsünce sunuyor hem de zekâlarin esitsizligini ve bilgi hiyerarsisini bahane eden toplumsal esitsizlik tasavvurlarina önemli elestiriler getiriyor. "Özgürlestirmeksizin egiten aptallastirir," diyen Cahil Hoca, egitimciler ve egitim sistemi üzerine kafa yoranlar için oldugu kadar siyaset felsefesiyle ilgilenenler için de ufuk açici bir kitap.
Menü
Sepete Ekle
