“Usuller, kanunlar, kurallar, tesrifat, yöntem, edep, terbiye, saygi, sira, töre, erkan, intizam, inzibat, itaat, zabt-ürabt...“ gibi genis bir anlam kapsami olan “adab“ sözcügü, Osmanli kültüründe devlet ve toplum hayatinin iliskilerini düzenleyen yari kutsal bir “simge-kavram“dir. Olaylara katkisi katalizor niteliginde oldugundan varligii her zaman açikça görülemez, bazan yalnizca sezinlenir. Ne var ki etkisi dikkate alinmazsa, tarihsel gerçeklerin üstü örtülü kalabilir. Örnegin öteden beri “devletin mutlak sahibi“ olarak tanitilan Osmanli padisahinin aslinda yetkilerini, davranislarini sinirlayan, kararlarinin yönlendirilmesine, yaptiklarinin irdelenmesine olanak saglayan kendisinin de saygiyla itaat ettigi bir Hanedan-i Al-i Osman adabi vardir. Kitabin konulari bu baglamda ve çagdas yorumlar esliginde ele alinmistir. Örnegin “Halk“ konusunda bir yandan “Millet“ ve “Beraya-Reaya“ gibi Islam-Osmanli kültürüne ait klasik ayirimlar yapilirken toplumsal gerçeklik olarak yasanan “Soyluluk“ ve “Kölelik“ gibi statüler de özgün bölümler biçiminde ayrica incelenmistir. Ya da Osmanli sehirleri anlatilirken “iç göçler, mahalle örgütlenmesi, asayis, denetimler...“ gibi teknik konularla birlikte “çocuk haklari, halk eglenceleri, halk takvimleri, dilenciler, hayvan ve çevre sevgisi,...“ gibi psiko-sosyal açidan önemli ayrintilara da özel yer ayrilmistir. Baska bir deyisle içerigin kurgusu Osmanli kimlik ve kisiliginin niteliklerini, özelliklerini otantik biçimleriyle aktaracak, olgulari ise çagdas ölçütlerde degerlendirecek biçimde düzenlenmistir. (Arka Kapak)
Menü
Sepete Ekle
