Medeniyetlerin kendi yasam biçimleri ile uygarlik seviyelerini yansitan en karmasik ve kapsamli yapi olan sehrin mekânlarini, sosyal, kültürel arka planlar olmadan anlayip algilayabilmek mümkün degildir. “Mekânin dogasini” anlama çabasi olarak adlandirabilecek çalismalar sayesinde mekânla insan, mekânla toplum, mekânla mekân ve mekânla kentin ruhu arasindaki iliskiler bütünü kavranabilmis olunacaktir. Kaldi ki mekânla toplumun ve insanin iliskisi, bu ikisi üzerinden mekânla mekânin iliskisi anlamina gelmektedir. Insanin ve toplumun mekânla iliskisi ise mekân üzerinden kendileriyle iliskilerini ifade etmektedir. Bu yönüyle “sehircilik sosyal bir faaliyettir.” “Bir nesne oldugu kadar, bir özne de olan kentin organik ve sembolik yapisi bir cetvel ve bir pergelle anlasilamaz. Bir bilim olarak sehircilik ‘kentin siiri ve metafizigini’ anlayamaz, ayrica anlamak da istemez.” Söz konusu metafizigi anlamak için ihtiyaç duyulan sey, teknikten daha çok mekânin felsefesi ve teknik donanimlardan daha çok amaçlarin belirlenerek mekâna dair yapim programinin olusturulmasidir. Hatta varligini uzun süre devam ettiren bir kentsel mekân, hizla degisen mimari tarzlara ragmen biçimsel olarak degismiyorsa burada mimariden daha fazla sosyal ve kültürel yapidan bahsetmek daha dogru bir yaklasim olacaktir. Böyle durumlarda mekân veya yapi güncel islevlerinden ziyade meydana geldigi zaman sürecine göre degerlendirmeye tabi tutulmalidir.
Menü
Sepete Ekle
