Türkiye’de Osmanli Imparatorlugu hala büyük ölçüde tarih disi, degismeyen bir olusum olarak görülüyor. Degisim ise, gerek Osmanli gerekse günümüz tarihçilerince genellikle bir olumsuzluk olarak degerlendiriliyor. Osmanli “klasik“ dönemi esas alindiginda, bundan sonrasina bir bozulma, çürüme ya da kimlik asinmasi, taklitçilik olarak yaklasiliyor. Tarihçiler hala büyük ölçüde klasik dönemin “ihtisami“na övgü düzmekle son dönemin “izmihlal“ine dövünmek arasinda sikismis bir zihinsel ortamda konularina yaklasiyorlar; daha da kötüsü, konulariyla duygusal özdeslik kurmaktan kendilerini alamiyorlar.
Rifa’at Ali Abou-El-Haj, elinizdeki kitapta bu yaklasima karsi çikiyor. Osmanli’ya yaklasimlardaki bu ve benzeri sorunlari sogukkanli ve mesafali bir tutumla elestiriyor. Osmanli toplum ve devletini yeniçag modernlesmesi çerçevesinde, döneminin Avrupa devlet ve yüzyillarda yasanan degisimin dogasi üzerine yogunlasiyor. Bunu yaparken, bir yandan da Batili tarihçiler arasinda yaygin olan “oryantalist“ yaklasimlarla hesaplasiyor.
“Profesör Abou-El-Haj’in Osmanli devleti üzerine çalismasi, hem yeniçag Avrupa hem de Osmanli tarihinde karsimiza çikan bir sorunsala yönelik bir cevaptir ve belki tam da bu noktada, elinizdeki çalismada savundugu türden karsilastirmali bir yaklasima duyulan acil ihtiyaci gözler önüne sermektir.“
- Suraiya Faroqhi-Cornell Fleischer-
“Rifa’at Abou-El-Haj’in kitabi 16.-18. yüzyil tarih ve kültürüne ilgi duyanlar için vazgeçilmez bir çalisma (...) Osmanli tarihçiliginin geçen yüzyilda ürettigi en önemli kitaplardan biri.“
- Walter G. Andrews-
(Arka Kapak)
Menü
Sepete Ekle
